Fabuła filmu sprowadza się do jałowych dialogów i płaskich postaci, z nieprzemyślanymi momentami zaskoczenia typu "jumpscare". Oczekując wyjścia z kina, czułem się sfrustrowany. Nie liczyłem na arcydzieło, ale to, co zobaczyłem, przekroczyło wszelkie granice niesmaków. Trudno mi uwierzyć, że scenariusz tego filmu wymagał więcej niż godziny pracy.

Nie znajdziemy tu ani rozbudowanego napięcia, ani ciekawej fabuły, nie mówiąc już o głębszym przekazie. Wszystko wydaje się liniowe i ograniczone, jakby działo się w zamkniętym kręgu.

Mechanika filmu jest monotonna: scena ucieczki, jumpscare, a potem przeniesienie do kolejnej lokacji z kolejnym bezbarwnym dialogiem. Mam wrażenie, że produkcja nie szanuje inteligencji czy oczekiwań widza, a jej jedyny cel to kapitalizacja na popularności marki.

Ogólnie rzecz biorąc, film stanowi przykład, jak nie powinno się podchodzić do procesu twórczego w kinematografii. Zamiast dążyć do jakości i oryginalności, skupia się na najprostszych mechanizmach straszenia i dialogach, które nie dodają nic do postaci ani historii. Jest to rozczarowujące, zwłaszcza w kontekście tego, jak wiele innych filmów — nawet w obrębie tego samego gatunku — potrafi zaoferować znacznie więcej.

Czuć, że producenci filmu zdecydowali się iść na łatwiznę, licząc, że nazwa i marka same w sobie będą wystarczające, aby przyciągnąć widzów. To podejście nie tylko szkodzi samemu filmowi, ale również deprecjonuje wartość całego uniwersum, do którego należy. Ostatecznie, zamiast być wartą uwagi odsłoną w ramach większej serii, film jest elementem, który więcej odbiera niż dodaje.